کد مطلب:153922 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137
بیتابی زینب
امام سجاد (ع) گوید: چون پدرم این اشعار را تكرار فرمود دانستم كه بلا نازل شده و پدرم تن بشهادت داده لذا گریه گلویم را گرفت اما سكوت را رعایت نمودم لكن عمه ام زینب كه این را شنید چون شأن زنان رقت و جزع است بیتابانه در حالی كه پیراهنش بزمین كشیده می شد خود را به برادر رسانید و گفت: وا ثكلاه لیت الموت اعدمنی الحیاة الیوم ماتت امی فاطمة و ابی علی و اخی الحسن یا خلیفة الماضین. صدا را به واثكلاه [1] بلند كرد و گفت: «ای كاش مرده بودم و امروز را نمی دیدم، امروز روزی است كه مادرم فاطمه و پدرم علی و برادرم حسن را از دست دادم ای جانشین گذشتگان و یادگار آنها». امام حسین به خواهرش فرمود: یا اخیة لا یذهبن حلمك الشیطان. خواهرم! «مواظب باش شیطان حلم و بردباری ترا از تو نگیرد».
زینب گفت: پدر و مادرم فدای تو كاش من فدای تو می شدم آماده شهادت شده ای؟ حسین (ع) ناراحت شد و اشك در چشمانش حلقه زد و فرمود:
لو ترك القطا لیلا لنام. یعنی: «اگر مرغ قطا را وامی گذاشتند در آشیانه اش بخواب می رفت».
جناب زینب سلام الله علیها گفت: یا ویلتاه از این كه راه چاره بر تو مسدود گشته و تن به مرگ داده ای بیشتر قلبم را جریحه دار و جانم را می سوزاند و لطمه بصورت زد و گریبان چاك نمود و بیهوش شد.
امام حسین علیه السلام آب بصورت خواهر پاشید و او را به حال آورد و فرمود: یا اخیة اتقی الله و تعزی بعزإ الله و اعلمی ان اهل الارض یموتون و ان اهل السماء لا یبقون و ان كل
شی ء هالك الا وجهه...
«خواهرم از خدا بترس و شكیبائی و بردباری پیشه كن و بدان كه اهل زمین می میرند و اهل آسمان هم باقی نمی مانند و همه چیز و همه كس نابود می شود مگر خدای كه به قدرت لایزال خود مخلوق را آفریده و برانگیخته می شوند و به سوی او بازمی گردند و او تنها فرد واحد و بی همتائی است كه مرگ ندارد، جد و پدر و مادرم از من بهتر بودند و رفتند و رسول خدا (ص) برای من و هر مسلمان دیگری الگو و اسوه است، و بدینگونه او را دلداری می داد و به او فرمود: خواهرم ترا سوگند می دهم و باید قسم مرا تحقق بخشی كه وقتی من به شهادت رسیدم گریبان چاك نزنی و رخ نخراشی و صدا را به گریه و ناله بلند نكنی.
بعد از آن كه زینب سلام الله علیها صدا را به وا ثكلاه بلند نمود زنان حرم همگی بگریستند و گریبان ها دریدند و لطمه به صورت زدند و ام كلثوم (س) صدا را به وا محمداه و وا علیاه و وا اماماه و وا اخاه و وا حسینا بلند نمودند آنگاه امام با خطاب به زنان فرمود: یا اختاه یا ام كلثوم یا فاطمة یا رباب انظرن اذا قتلت فلا تشققن علی جیبا و لا تخمشن وجها و لا تقلن هجرا.
«خواهرم ام كلثوم، دخترم فاطمه، همسرم رباب خویشتن دار باشید هر گاه كشته شدم گریبان چاك نزنید و صورت نخراشید سخن ناروا بر زبان جاری نكنید [2] ».
زینب گفت: پدر و مادرم فدای تو كاش من فدای تو می شدم آماده شهادت شده ای؟ حسین (ع) ناراحت شد و اشك در چشمانش حلقه زد و فرمود:
لو ترك القطا لیلا لنام. یعنی: «اگر مرغ قطا را وامی گذاشتند در آشیانه اش بخواب می رفت».
جناب زینب سلام الله علیها گفت: یا ویلتاه از این كه راه چاره بر تو مسدود گشته و تن به مرگ داده ای بیشتر قلبم را جریحه دار و جانم را می سوزاند و لطمه بصورت زد و گریبان چاك نمود و بیهوش شد.
امام حسین علیه السلام آب بصورت خواهر پاشید و او را به حال آورد و فرمود: یا اخیة اتقی الله و تعزی بعزإ الله و اعلمی ان اهل الارض یموتون و ان اهل السماء لا یبقون و ان كل
شی ء هالك الا وجهه...
«خواهرم از خدا بترس و شكیبائی و بردباری پیشه كن و بدان كه اهل زمین می میرند و اهل آسمان هم باقی نمی مانند و همه چیز و همه كس نابود می شود مگر خدای كه به قدرت لایزال خود مخلوق را آفریده و برانگیخته می شوند و به سوی او بازمی گردند و او تنها فرد واحد و بی همتائی است كه مرگ ندارد، جد و پدر و مادرم از من بهتر بودند و رفتند و رسول خدا (ص) برای من و هر مسلمان دیگری الگو و اسوه است، و بدینگونه او را دلداری می داد و به او فرمود: خواهرم ترا سوگند می دهم و باید قسم مرا تحقق بخشی كه وقتی من به شهادت رسیدم گریبان چاك نزنی و رخ نخراشی و صدا را به گریه و ناله بلند نكنی.
بعد از آن كه زینب سلام الله علیها صدا را به وا ثكلاه بلند نمود زنان حرم همگی بگریستند و گریبان ها دریدند و لطمه به صورت زدند و ام كلثوم (س) صدا را به وا محمداه و وا علیاه و وا اماماه و وا اخاه و وا حسینا بلند نمودند آنگاه امام با خطاب به زنان فرمود: یا اختاه یا ام كلثوم یا فاطمة یا رباب انظرن اذا قتلت فلا تشققن علی جیبا و لا تخمشن وجها و لا تقلن هجرا.
«خواهرم ام كلثوم، دخترم فاطمه، همسرم رباب خویشتن دار باشید هر گاه كشته شدم گریبان چاك نزنید و صورت نخراشید سخن ناروا بر زبان جاری نكنید [2] ».
[1] ثكل و ثكلاه اظهار مصيبت كردن است كه هنگام از دست دادن عزيزي اين كلمه را بر زبان مي رانند.
[2] اعيان الشيعه ج 1/ص 601 - كامل ج 3/ص 59 - ارشاد مفيد ص 232 - حياة الحسين ج 3/ ص 173 - طبري ج 7/ ص 323.